Y qué si aún puedo soñar

As árbores espidiñas

sen follas,

sen folliñas.   

Os esqueletos de xeo

             amosan

os seus outonos,

os seus laios,

os seus soños.

Unha alfombra

                       cobre o chan,

tapiz de follas caídas,

                       folliñas

que veñen e van.

                           Folliñas

                     lixeiras e secas

                     fatigadas

                                    de troular.

                            Folliñas

                                     que bailan

                                                  co vento  

                                                   todos collidos 

                                                                      da man.

                          

      

                           

                   Antonio García Teijeiro